podobne do: 535 dni Potopu, część XIV

Ponad dwa lata pisał Sienkiewicz trzy tomy „Potopu”, ponad pięć lat pracował nad dwuczęściową ekranizacją tej powieści liczny zespół pod wodzą reżysera Jerzego Hoffmana. Poprzedników miał tylko dwóch i to bardzo dawno.

polemiczne boje toczyły się wówczas, gdy nikt jeszcze filmu nie widział, z tej prostej przyczyny, że nie rozpoczęły się zdjęcia

Nie odpowiedź na pytanie: „Czy należy adaptować »Potop«?”, lecz odpowiedź: „Jak go adaptować?”, stała się najważniejsza.

Gdyby zliczyć ilość osób występujących w powieści, to powstałaby lista obejmująca setki imion i nazwisk. Widz filmowy nie mógłby ich zapamiętać.

– A więc jest już po wszystkim. A właściwie to nie. Przed sobą mam przecież najważniejsze: konfrontację filmu z publicznością.

Gdy podano do wiadomości publicznej, że rolę tę zagra Daniel Olbrychski, wybuchła burza, sprowokowana przez niektórych dziennikarzy.

Jeśli jednak w sumie film się udał, to dlatego, że mierzyliśmy bardzo wysoko.

Tabory pobiły wówczas wszelkie dotychczasowe rekordy. Do Kijowa przyjechały z Polski transporty, których zawartość zapełniłaby trzysta wagonów towarowych.

Ówcześni wojownicy – mówi Szeski – obwieszeni więc byli bronią wszelaką jak choinki.

Armaty waliły najgłośniej pod Częstochową, bo tam ich było najwięcej. Może nawet więcej, niż przed ponad trzystu laty.

Słyszałem, jak Hoffman krzyczał do Szwedów oraz do Tatarów dowodzonych przez Kmicica: „Kozaki wpieriod!”

Wiek XVII przygasił papuzią jaskrawość kolorów. Utrzymano wprawdzie karmazyn, ale pojawiły się też w strojach nowe, nieznane dotąd barwy: rubinkowa, barszczowa, kaparowa, rozmarynowa.